Dat hij glasblazer zou worden, stond al snel vast. „Als kind zaten mijn zakken vaak vol met scherven, ik had een dwang die overal te verzamelen. Tot grote ergernis van mijn moeder. Maar het was voor ons een teken dat ik later iets met glas ging doen.”

Hij volgde weliswaar een opleiding tot glasinstrumentmaker, maar hij is autodidactisch en ontwikkelde zelf blaastechnieken. Nu heeft hij zijn winkel en atelier in een groene woonwijk in Etten-Leur. Het is zijn koninkrijk.

„Ik heb nooit zin gehad om te werken voor een baas in een grote glasblazerij, omdat je daar nauwelijks creatieve vrijheid krijgt.” In 1978 begon hij een eigen zaak. „Het beeld van de dromende kunstenaar die nauwelijks een brood kan kopen sprak me vroeger – en nu nog steeds – niet aan. Daarom bestier ik mijn zaak als een ondernemende kunstenaar. ”

De grote bedrijfsbeslissingen worden genomen aan de keukentafel; de vrouw van Sprenkels heeft de leiding over de administratieve kant, zijn dochter is ook glasblazer. Er hangt een familiaire sfeer in de winkel en die wil Sprenkels ook behouden. „Mijn doch- ter is de enige die me kan opvolgen. Als je een leven lang glas blaast ontwikkel je eigen technieken, die je niet zomaar aan iedereen doorgeeft.”

Regelmatig komen studenten langs die de opleiding volgen. „Ze vragen of ik hun ontwerp kan maken, dat is vreemd”. Hij zegt altijd nee: „Als je glasblazer wilt worden, vergt dat meer dan een ontwerp uittekenen. Je moet ook begrijpen hoe je glas moet bewerken.”

Volgens Sprenkels moeten grote glasblazerijen vaker een beroep doen op blazers uit Oost-Europa. Maar zij zijn geen concurrenten voor zijn werk. „Zij moeten werken aan de hand van een tekening van een ontwerper. Ze hebben weinig zeggenschap over wat ze doen. Terwijl ik mijn eigen technieken gebruik en alles in eigen hand heb: van het idee tot het afgewerkte product.”
Het bekendste werk van Sprenkels is een glazen beeldje van een zwangere vrouw. Het was zijn eigen vrouw die er destijds model voor stond. Het is al talloze keren over de toonbank gegaan. Het wordt bijna dagelijks verkocht.

Sprenkels voelt de recessie. „Mensen geven niet meer zo gauw veel geld uit aan glaswerk. Ze kopen makkelijk iets bij grote winkels als Blokker of Ikea, want daar is het allemaal iets voordeliger”, zegt zijn vrouw, Joke Sprenkels. De prijzen van het werk van Sprenkels variëren van een paar tientjes tot 10.000 euro voor de grote glaswerken.

„Hier betaal je misschien iets meer voor een glaswerk dan bij de grote winkels. Maar in ruil krijg je dan ook iets unieks en geen massaproduct”, zegt Sprenkels. „Het zijn stukken die je kan doorgeven, van generatie op generatie. Mensen kiezen bewust om bij een glasblazer langs te komen.”

Veel klanten doen een beroep op Sprenkels als ze een glasobject cadeau willen doen, bij een geboorte, huwelijk of verjaardag. Niet enkel particulieren bestellen glasobject bij Sprenkels, maar ook bedrijven bellen hem regelmatig op voor een beeld.

Maar de laatste jaren heeft zich ook een nieuwe trend aangediend. „De laatste tijd komen er meer mensen die een glazen urn voor overleden familieleden willen. Dat is zwaar werk, want we proberen ons te verplaatsen in de familieleden die het bestellen”, zegt dochter Floor Sprenkels.

Na al die jaren vind Sprenkels één aspect nog altijd heel moeilijk: het be- palen van een prijs van een nieuw ontwerp. Het gezin lost dat democratisch op. Alledrie maken ze een schatting, het gemiddelde van de bedragen wordt de uiteindelijke prijs.

Sprenkels restaureert ook glaswerken. Hij heeft de TMF Award van dj Tiësto hersteld. Niet dat hij de bestbetaalde dj ter wereld had herkend. „Ik zag dat het beeldje heel veel voor hem betekende dus heb ik het zo goed mogelijk gerestaureerd.”